Snoeiharde punk met een hoogst originele hoofdrol voor een altsaxofoon. Zo maakt het Britse Blurt, de groep rond saxofonist/poppenspeler Ted Milton, al sinds 1979 de podia onveilig. De band geniet een excellente livereputatie en dat bewezen Milton en de zijnen eens temeer in een goedgevuld Cinema Nova.
Bovendien bleek Milton, 81 jaar inmiddels, niet te beroerd om zijn eigen voorprogramma te verzorgen. De man publiceert namelijk al sinds de jaren zestig ook poëzie en kortverhalen die nauw aanleunen bij de wereldberoemde, Amerikaanse beat generation en dat bleek voor een enthousiast Brussels publiek alvast een schot in de roos. Toch kwam het grote applaus pas wanneer ook gitarist Steve Eagles en drummer David Aylward het podium opkwamen, en het eigenlijke concert met een rotvaart begon.
“Universal Love Song” schoot dan ook aan zo’n slordige 80 kilometer per uur uit de startblokken en stond meteen model voor de rest van het optreden: snedige drums, een gitaar die bij tijd en wijlen geluidjes van een andere planeet leek te halen en natuurlijk Milton op zang en een alle richtingen uitwaaierende saxofoon. Niet meteen muziek voor een rustig avondje thuis in uw luie zetel maar live werkte dit wonderwel. Bij het wat toegankelijkere “Planet You” bleef het publiek nog braafjes op de cinemastoeltjes van Cinema Nova zitten; maar toen het bij het explosieve “Plunge” te horen kreeg dat het mocht dansen, veerde driekwart van de zaal recht en gooide alle remmen los.
“Bells” had een weids delay-effect op de gitaar dat zelfs deed denken aan het machtige “How Soon is Now” van The Smiths en dat is een compliment ter hoogte van de stratosfeer. Combineer dat met retestrakke drums en een als vanouds theatrale performance van Milton en je hebt een ijzersterke livesong. Uiteraard bleef ‘s mans saxofoon de meeste aandacht opeisen, bijvoorbeeld in “Giant Lizards on High” en “O! Look Who’s Out on Parole”. En zo volgden de songs elkaar als racewagens allemaal op: absolute teringherrie waar wij het in onze eigen living Spaans benauwd van zouden krijgen, maar live passeert dat alsof dat niets is.
Tel zelf maar bijeen: Milton, die met zijn onafscheidelijke sax in elke song de weg kwijtraakte. Eagles, die nu eens duikbootgeluiden, dan weer een riff die zo van The Stooges had kunnen zijn, uit zijn gitaar plukte. En Aylward die met zijn toegeknepen drums de boel meesterlijk bij elkaar hield. Bovendien was ook de locatie van Cinema Nova, een hoogst alternatieve bioscoop in hartje Brussel die draait op vrijwilligers, een nagenoeg perfecte match: voor het eerst in eeuwen voelden wij rondom ons nog eens de vibraties van echte punk. Blurt zelf kweet zich ondertussen voorbeeldig van zijn ijzersterke livereputatie, bijvoorbeeld met “I’l Be There Now”, “UZI”, “Violin Sherbet” en “What’s This Mission All About?”. Tegen dan stond het publiek vooraan massaal mee te dansen.
In de eindsprint strooiden Earles en Aylward nog (valse) geldbriefjes over Milton; maar tegen dan hadden wij onze conclusie al lang klaar. Blurt maakt immers niet meteen makkelijk behapbare muziek; dat is gewoon een betonnen feit . Een band die echter zo legendarisch is, die zo loepzuiver trouw blijft aan zijn eigen, ruwe idealen en die met elk concert het publiek van zijn vege sokken blaast, verdient ruimschoots zijn plekje in dit Ondermaanse bestaan. Oftewel: hoe authentieke punk soms, heel soms, saxofoon spelend, overeind blijft.
