“It takes a lot of nerve to live on planet Earth”, zingt Conor Oberst halverwege Five Dices, All Threes, en het klinkt alsof hij weet waarover hij het heeft. “I never thought I’d see 45 / How is it that I’m still alive?”, gaat het even verder. Midlife-plaat? Zou wel eens kunnen.
“Ik was weer mijn niet echt gemotiveerde zelf, maar daar had je het: Alex Orange Drink (The So So Glows) had opnames bij Tim Armstrong en logeerde bij mij, dus we hingen al eens rond, speelden wat, en er was materiaal daarvan dat wel heel erg Bright Eyes was. En dus kwam Nate (Walcott, red.) ook wel eens langs om wat ideeën bij te dragen.” Soit, we gaan dit verhaal inkorten: de nieuwe Bright Eyes is geschreven met iemand die eigenlijk in de studio zat met de zanger van Rancid. Je hoort dat niet, je bent al lang blij dat iemand Conor Oberst opnieuw in gang heeft geschopt.
Want het ging niet goed en – afgaande op recente berichten – gaat het alweer niet goed met de panda-ogige songsmid. De laatste keer dat we hem zagen, jaagde hij een nauwelijks gevulde Club op Pukkelpop op de klippen en het eerste deel daarvan was ongetwijfeld de schuld van Arctic Monkeys, voor de rest was hij zelf verantwoordelijk. Het woord was: carcrash, een wrak.
Geen idee hoe het Oberst in die laatste twee jaar is vergaan, maar het spelen deed in elk geval deugd. Je hoort aan deze elfde Bright Eyes dat ze snel is geschreven, even fluks op band is gegooid met hulp van derde lid Mike Moggis die het samenvat als “dit was een familiedingetje”. Waar de opnames van voorganger Down In The Weeds Where The World Once Was drie jaar vroegen, was dit: spelen en gaan. En de pret die dat met zich meebracht, hoor je in de beste momenten.
In “Bells And Whistles”, om te beginnen, dat niet toevallig de eerste single werd. Al gaat de tap wel meteen uit het confessionele vaatje. Neen, het ging niet goed met Oberst, en dat vat-ie meteen bondig samen: “Didn’t feel good, wasn’t eating well / In the photo booth, made me hate myself”. Maar verder is alles oké, in deze feestelijke barnstomper waarop het jolig dansen is met een flesje bier in de hand, een sigaret in de andere.
Flarden uit Suddenly, een film van Frank Sinatra uit 1954, worden tussen en in de songs verweven. Ze vertellen hun eigen verhaal dat u zelf maar voor eigen vermaak bij elkaar moet puzzelen. Bright Eyes zelf biedt met dertien nummers in 51 minuten ondertussen genoeg. Er zijn de mariachitrompetjes van “El Capitan”, de uptempo melancholie van “Bas Jan Ader”, vernoemd naar de Nederlandse kunstenaar die zichzelf de ondergaande zon tegemoet zeilde.
Het jazzy “All Threes” krijgt Cat Power op bezoek en heeft ’s mans meest associatieve, psychedelische tekst ooit: “Jesus died in a cage fight / Elon Musk in virgin whites / I kill him in an alley over five dice”. En verder vinden liefhebbers van de ingetogen Oberst hier genoeg eten en drinken, bij het in tranen eindigende “Tiny Suicides” of de sfeervolle lijstjessong “Hate”. “I hate Mary Magdalene / I hate the way she washed his feet they still called her a whore / Jesus Christ, I hate you now and I hated you before”, steekt dat van wal – geen nood, christenen, verder krijgen Vishnu, Buddha, Mohammed, Abraham, David Koresh en Jim Jones er ook van langs. Oberst is niet van de religie – “don’t you know the bad guys always win?” – maar keert gaandeweg naar binnen: “I hate the protest singer, staring at me in the mirror”.
Precies halverwege krijgen we de punky draver “Rainbow Overpass”, die rammelt als het beste van Neutral Milk Hotel, waarin Orange Drink een strofe mag zingen. Je hoort er echo’s van Obersts ook vrij spontane titelloze soloplaat uit 2008. Daar zong hij “I don’t wanna die in the hospital” over zo’n even jolig countryritme, en ook Five Dices, All Threes belandt finaal bij eindigheid. In “The Time I Have Left” bromt Matt Berninger een mopje mee, “our days are numbered”, gaat het een song verder. En toch klinkt het joyeus, het refrein gaat van “soldier on, soldier on”: het is nog net niet “we zullen doorgaan”, maar het scheelt niet veel.
Conor Oberst wordt pas volgende februari vijfenveertig. Het ziet ernaar uit dat hij dat wel haalt.
