Indien u te laat geboren bent om de jaren 2000 bewust te hebben meegemaakt en houdt van morsige feestjes, uitgelopen mascara en een adem als een overvolle asbak, dan is What’s Wrong With New York? van The Dare iets voor u. Voor wie er twintig jaar geleden wél al bij was, valt dit album vooral te licht uit.
De nillies waren de tijd van onbezorgd EdBangen, van pleasure die nog from the bass kwam en van de bourgeoisie die nog beau was. The Dare zet op zijn debuutalbum onverdund in op het hercreëren van de vuile electrosound van toen. Vóór de pandemie maakte Harrison Smith nog indierock onder de naam Turtlenecked, maar in 2022 bokste hij op een uurtje zijn novelty hit “Girls” in elkaar. Het bulkte van joie de vivre én vuile praat, creëerde bijgevolg deining op TikTok en sindsdien wordt er nog maar weinig indierock gemaakt ten huize Smith. Het nummer maakte The Dare tot een darling van de indie sleaze revival waar ook de recent doodverklaarde brat summer op mocht surfen en waaruit The Dare nu de laatste reutel perst. Maar als we streng zijn, was “Girls” nooit méér dan een update van “I Like All The Girls” van Calvin Harris – bovendien een platvloerse update van wat al niet meteen het meest verfijnde nummer was. Maar op platte dansvloeren is het het makkelijkst dansen.
Ziedaar de blauwdruk voor de hele plaat. The Dare, dat zijn de beste beats en snerpende gitaren van Daft Punk, Soulwax, Ducksauce en de andere bands uit die periode in een feestje van een half uurtje gedraaid, dichtgerold en opgestoken. Twintig jaar is lang genoeg geleden om door de jonkies vergeten te zijn, dus kan het nu opnieuw afgestoft worden. Wat horen we? De oohwooh’s van “Barbra Streisand” in “You’re Invited”, de acid van The Subs, de stemvervormer die Detroit Grand Pubahs kocht voor “Sandwiches”, maar bovenal: LCD Soundsystem, héél veel LCD Soundsystem: overal is er de door een stemvervormer gejaagde Sprechgesang, er zijn de gilletjes in afsluiter “You Can Never Go Home”, én er is mucho koebel te rapen, zoals in “Open Up”. Let wel, er is niets mis met goed pikken. James Murphy baseerde zich ook al op Kraftwerk, Can en Telex, dus niemand moet moeilijk doen over het feit dat we hier de drijvende synthriedel van “Get Innocuous!” haast letterlijk horen terugkomen in “I Destroyed Disco”.
Het is echter niet omdat het de LCD Soundsystem van den Aldi is, dat het bocht is. Smith heeft wel degelijk verstand van producties en hij doet het met snobistisch verantwoorde flair, overgoten met de cool uit New York. Wanneer hij op de dreunende basbeat van “You’re Invited” nasaal begint met “You play the drùùùùms, I write the lyyyyrics”, ben je meteen getriggerd en de veelvuldige drops in “Perfume” zijn zorgvuldig opgebouwd. “All Night” is emotioneel worden onder de spiegelbal en “Elevation” heeft de kenmerken van een anthem – maar schiet met de al te flauwe teksten (“I feel like taking drugs” – echt?) toch vooral te kort om te beklijven.
What’s Wrong With New York? is bijgevolg slim gemaakt en vertoont genoeg disrespect voor het verleden om grappig te zijn. Noemde Calvin Harris zijn debuut nog I Created Disco, dan pocht The Dare met “I Destroyed Disco” en ook de ninetieskids worden schaamteloos geschoffeerd (“Blow my head off, on the search for Nirvana”). Hier spreekt geen man die ‘s ochtends voor de spiegel twijfelt over wat hij ziet, maar het zelfvertrouwen in wolken over zich heen spuit. Net daarom toont hij zich schijnbaar nét iets te makkelijk tevreden om all the way te gaan.
Het grootste euvel bij dit album is dat het allemaal té vluchtig is om te wedijveren met zijn voorbeelden. De nummers zijn te kort om een groove op te bouwen zoals James Murphy en de zijnen dat deden, ze ontploffen niet in je gezicht zoals Klaxons, en de producties zijn niet zo vernieuwend als die van de Dewaeles destijds. Het is met andere woorden goed gedaan, maar je hóórt dat het goed gedaan is, waardoor het geloofwaardigheid verliest. We krijgen hier de ironische blik van Smith op een periode waarvoor hij te jong is om ze bewust te hebben beleefd, en ironie creëert afstand. En dansvloeren van morsige feestjes zijn niet gediend met afstand.
