Twee EP’s lang pochte ze er op los in de beste hiphoptraditie, maar nu Miss Angel eindelijk aan dat langverwachte debuut toe is, keert ze het stuur. Op Miss’Understood laat de Antwerpse rapster eindelijk het achterste van haar tong zien, durft ze persoonlijker te zijn. Al schroeft ze daarom het bravado niet terug. “Ik heb een lerares geantwoord dat ik nog geld zou scheppen met mijn groot bakkes, en voila: ik had gelijk.”

enola: Het schrijven van deze plaat, zo zeg je, was “een lang maar interessant proces“.

Miss Angel: “Het heeft lang geduurd; bijna twee jaar. En dat begon niet met het plan om een plaat te maken. Aanvankelijk maakte ik gewoon wat nummers om in de vibe te komen, te ontdekken wat mijn thema’s zouden worden, en toen ik “4A Minute” opnam, voelde ik hoe ik me daar meer kwetsbaar opstelde. Dat had ik tot dan toe niet gedaan. Ik voel me daar immers niet comfortabel bij, maar met dat nummer wist ik plots: het is oké, ik mag na twee EP’s wél iets meer van mezelf tonen.” En toen pas stak het idee de kop op: misschien moet dit een hele plaat worden?”

enola: Wat triggerde “4A Minute”? Was de beat anders dan voorheen?

Miss Angel: “Ja. En die maakte iets los, ik had meteen geen zin in brag-‘n-boast als voorheen. Dat voelde niet echt, dus ik nam mijn tijd om iets wezenlijks te schrijven. Mijn producer Yung Stealy (echte naam Rob Van Genechten – red.) kreeg meteen door dat we deze keer iets anders nodig hadden, en ging ook meer in die richting producen, stak er wat meer soul in.”

enola: Wat hield je tegen om persoonlijk te zijn?

Miss Angel: “Praten over mijn leven, mijn emoties, vind ik ongelofelijk moeilijk. Ik ben heel erg teruggetrokken, ik heb niet veel mensen rond mij – misschien ben ik een beetje een eenzaat. Dus om dan alles in de openbaarheid te smijten … dat voelde heel confronterend. Ik moest eerst inzien dat ik niet aan het vertellen was, geen PowerPoint-presentatie gaf, maar de dingen gewoon in mijn muziek verwerkte, voor ik zag dat het kon: just put it in the music; vertel het hoe jij het wil vertellen. En pas zo kon ik het aanvaarden, zonder het gevoel over te houden dat ik mezelf te veel heb blootgegeven.”

“En toen kwam het vanzelf, kwamen er meer songs. Ik werd meer op mijn gemak met die openheid, de producers relaxten meer, waardoor we plots goeie muziek konden maken, die toch ook nog een verhaal had in plaats van gewoon wat graaf doen. Want dat kan ik wel, opscheppen, braggen. Maar deze keer mocht er wat meer balans zijn, er mocht ook een ander kantje zijn. En ik moest daarbij niet alles op tafel gooien, genre ‘ik ben verkracht’. Het moest niet per se donker zijn. Ik had daar echt een beeld van gecreëerd dat als je persoonlijk wordt, je diep moet gaan, tot in de prille kindertijd. En toen zag ik in dat dat niet moest, dat ik zelf kon kiezen wat ik precies vertelde, en wat niet.”

enola: Is er een nummer waarover je toch nog altijd getwijfeld hebt of je zover moest gaan in die openheid?

Miss Angel: “”On My Mind”. Dat is een heartbreak song waarin ik echt wel kwetsbaar ben, en ik wist niet of ik dat zou durven. Ik wilde niet soft overkomen, want ik ben wel de Big Miss: zou dat mekaar niet tegenspreken? Maar ach, fuck it. Ik ben 27 ondertussen, het is tijd dat men mij leert kennen. En die zachte kantjes horen ook bij mij. Ik ben ook maar een mens.”

“Ook van “Cowgirl” en “Spend On It”, de sexy songs, was ik niet zeker. Maar ook daar weer: ook dat is deel van mij, dus ze gingen mee. Zelfs al was ik aanvankelijk wat bang voor de reacties.”

enola: Wil jij niet gewoon héél hard beantwoorden aan het ideaalbeeld van de Sterke Vrouw?

Miss Angel: “Maar neen. Ik bén dat gewoon heel hard, vandaar dat ik het moeilijk vind om ook maar een beetje kwetsbaar te zijn. Ik wil dat imago daarom niet per se pushen, het is gewoon wat het is. Vandaar dat ik het album heb laten bestaan zoals het nu is. Omdat elke mens zijn soft spots heeft. Zelfs al zie ik mezelf als een sterke vrouw, en wil ik daarom niet te vaak gevoelig zijn, of lang huilen. Het is moeilijk om de balans te vinden, maar nu kan ik het zeggen: het is oké dat ik ook kwetsbaar, triest, kwaad en woest en ga zo maar door ben. Dat mag er ook allemaal bij.”

enola: De plaat heet Miss’Understood. Voel je je vaak onbegrepen?

Miss Angel: “Heel vaak.”

enola: Wat is een misverstand over jou?

Miss Angel: “Dat ik een bozerik ben. Ik ben super-open, maar ik heb inderdaad ook een kant die heel koud en asociaal is. Mensen die mij ontmoeten, trekken daar vaak heel snel conclusies uit. Ook in vriendschappen ben ik zo al vaak verkeerd begrepen. En op school was het een en al onbegrip. Vandaar dat ik nu probeer te tonen wie ik ben, zodat er hopelijk een paar dingen duidelijk worden.”

enola: Dat een van je oude leerkrachten je plaat hoort en denkt “verdomme …”

Miss Angel: “Sowieso. Eén leerkracht, die me in het gezicht brulde dat ik een grote bek had, zal ik nooit vergeten. Het raakte me, want ik wist dat wel dat ik veel lawaai maakte. Maar dat ik dat alleen maar deed als ik vond dat dat moest, omdat het rechtvaardig was. Als ze mij onder mijn voeten gaf, terwijl het iemand achter me was die aan het babbelen was, niet ik. Ach, ik heb geantwoord dat ik nog geld zou scheppen met dat groot bakkes, en voila: ik had gelijk.”

Worstelen

enola: In de intro van de plaat horen we je vader.

Miss Angel: “Ik bel vaak met hem. We hebben een heel goeie band. Hij is mijn beste vriend. Hij is priester, en stuurt me af en toe teksten door. En zo ook die voice note, die hij me eens zond toen ik me niet goed voelde, kantje boordje mental breakdown. Ik belde hem, hij bezorgde me nadien dat erg mooi gebed. Toen Yung Stealy  en ik in de studio aan het zoeken waren naar een intro of een interlude waren we wat aan het klooien. Het was een vrij eenvoudige track, en ik kreeg plots het idee om die opname daar over te gooien. Als we dan toch vulnerable gingen doen, kon dat er ook wel bij. Het klopte erg goed hoe dat eindigde op “misunderstood”, en ik wist: dat is de intro. Ik ben superblij dat we dat gedaan hebben, want ook dat klopt helemaal bij mij. Maar om eerlijk te zijn: hij weet het nog niet dat we dat gedaan hebben.”

enola: Je hebt je ouders de plaat nog niet laten horen?

Miss Angel: “Neen! En ik zit daar ook niet op te wachten, liever niet. Het is pas de laatste twee jaar dat mijn ouders zich wat betrokken voelen bij mijn carrière, maar muziek doorsturen vind ik nog altijd … raar. Ik denk niet dat ik dat ooit ga kunnen. “FU Pay Me” heeft mijn vader wel gehoord, want hij speelt mee in de clip.”

“Ik ben echt gelukkig met iemand als mijn papa in mijn leven, want die herinnert mij altijd dat God alles is. Het is moeilijk om gelovig te zijn in deze tijd. Het is moeilijk om in iets te geloven ook gewoon. Want er is zoveel gaande dat je zou twijfelen of Hij echt bestaat. Maar nee, dankzij mijn vader weet ik dat Hij er is, dat ik niet moet stressen maar alles aan Hem moet overlaten.”

enola: Je hebt nochtans ook een periode gehad dat je met dat geloof worstelde.

Miss Angel: “Klopt. Er is een moment geweest dat ik het niet zo goed wist. Ik ben toen ook gestopt met naar de kerk gaan. Ik was nog jong, denk ik, en ik begreep de helft van waar het in de mis over ging niet. Alles was heel erg metaforisch, ik las de Bijbel en vroeg me af hoe letterlijk ik het moest nemen. En ik begreep het niet. Met ouder te worden is dat inzicht er wel gekomen. Ik heb de tijd genomen om te lezen, zelf dingen op te zoeken. Ik moest het zelf allemaal even ontdekken, maar toen heb ik heel snel beseft van ja: ik heb Hem nodig, toch wel.”

enola: Later ben je ook van huis weggelopen. Hebben jullie elkaar daarna gemakkelijk teruggevonden?

Miss Angel: “Ja, al was dat niet makkelijk. Mijn ouders waren toen al niet meer samen, en ik woonde bij mama, en dat ging heel erg moeilijk. Nu is dat in orde gekomen en zijn we closer dan ever; ze is mijn beste vriendin. En toch denk ik soms dat het goed is dat ik het heb gedaan, zelfs al is het dubbel. Want ik wist toen écht niet wat ik wilde met mijn leven. Ik wilde dansen, en mijn moeder dacht net als elke moeder het idee “dat brengt geen brood op de plank”. Nu ik ouder ben, begrijp ik dat, maar toen kon ik het niet aan om dat elke dag opnieuw te horen. Want dansen was wel mijn leven. Het voelde alsof mijn mama mij haatte – zo dacht ik echt in mijn puberigheid: ik maakte haar het leven zuur, bracht niets bij, dus ik kon beter weg gaan zodat ze rust had. Ja, ik was echt in de war – ocharme mijn mama.”

enola: Uiteindelijk zou muziek je leven richting geven. Dat is net zo goed een keuze voor een onzeker bestaan. Steunen ze je nu wel?

Miss Angel: “Nu wel. Ik sta ook meer op mijn strepen, en heb gewoon beslist dat ik het ga bewijzen. Zo werkt het namelijk in een Afrikaans gezin: je moet het laten zien, want we houden niet van tijdverspilling. Natuurlijk dachten ze aanvankelijk bezorgd ‘wat is ons meisje aan het doen?’, want een carrière in de muziek heeft dat seks-en-rock-‘n-rollimago. Maar toen ik kon tonen ‘kijk mama, ik sta in de boekjes’ zagen ze dat het toch niet niks was. Nu zijn ze wel mee. Ze zeggen het niet veel, maar ik zie ze van alles delen op facebook. Dan weet ik het wel.”

enola: Je leeft nu van je muziek?

Miss Angel: “Ik zou ervan kunnen leven, als mensen op tijd zouden betalen. Dat is niet altijd het geval – vandaar “FU Pay Me” – en dat geeft me stress, dus ik ben in april opnieuw gaan werken. Ik sta nu in een kinderopvang, en dat is ideaal. Ik kan het makkelijk combineren met de muziek, heb een paycheck die elke maand op hetzelfde moment komt, … Dat stelt me gerust. Want ik haat het om reminders te moeten sturen voor betalingen. Ik krijg daar jeuk van. Dus ik blijf werken, tot ik echt belachelijk rijk wordt, of het echt onmiskenbaar is dat ik het kan loslaten. En laten we eerlijk zijn: het houdt me ook met de voetjes op de grond. And I love being humble.

“Ik zou van mijn muziek kunnen leven als mensen op tijd zouden betalen.”

enola: Je doet het heel erg DIY, hé. Je hebt zelfs geen manager meer.

Miss Angel: “Ik heb er vroeger verschillende gehad, maar nu is het inderdaad ik en mijn boeker die alles runnen. Ja, ik heb daar wel een hoofd voor, anders was ik al lang gestopt, of lag het al in duigen. Ik zoek wel nog een boekhouder, dat wel. Maar verder? Ik ben blij dat ik het zelf in handen heb genomen, ik heb daar al erg veel uit geleerd.”

enola: Hoor ik hier een controlefreak praten?

Miss Angel: “Eigenlijk wel. En ik denk dat mijn ex-managers dat sowieso ook vonden. Mocht er nu opnieuw iemand bijkomen, zou dat nog altijd zo zijn. Want die mag zicht op alles hebben, maar ik wil méé zicht op alles hebben.”

“Nu, ik ben op dit moment wel op een punt gekomen dat ik graag zou hebben dat iemand de mails en al die dingen zou overnemen. Een personal assistant eerder? Dat is geen slechte suggestie. Die vragen ongetwijfeld een kleiner percentage.” (lacht)

enola: Hoe krijgt iemand die alles zelf regelt een grote Amerikaanse naam als Pink Siifu op haar plaat?

Miss Angel: “Gestoord he! Ik heb ooit in zijn voorprogramma gestaan in de Charlatan in Gent, toen hij nog optrad met B. Cool-Aid. Zijn carrière had toen ook nog niet de hoge vlucht van nu, en eigenlijk waren dat supercoole gasten. We hebben toen een leuk gesprek gehad, en zijn elkaar blijven volgen op instagram. Toen ik aan het album werkte, heb ik hem een berichtje gestuurd dat ik het een eer zou vinden. Waarop hij heel eerlijk antwoordde over wat dat me zou kosten – ik denk dat hij me nog een prijsje heeft gegeven, en dat was oké want ik vond het wel de moeite om daarvoor te betalen. En daarna ging dat heel erg vlot. In no time had ik een Amerikaan op mijn album, en daar ben ik toch wel trots op.”

enola: Was het belangrijk dat er op de plaat eigenlijk veel samenwerkingen staan?

Miss Angel: “Goeie vraag. Ik ben eigenlijk niet echt van de featurings. Dat voelt vaak geforceerd, terwijl ik vind dat zoiets natuurlijk moet zijn. Omdat je elkaar al kent, of omdat ze fan zijn van wat ik doe. Bij deze plaat wilde ik dat: samenwerken met mensen op wiens werk ik zelf verzot ben, of die ik erg respecteer. En dat is met zes collabs wel wat uit de hand gelopen.”

“Het begon met Duggy en Devyok die ik langer ken, en toen begonnen we verder te denken. Misschien moesten we ook iemand uitnodigen die al even bezig was? En zo kwamen we bij Freddy Konings terecht. En een vrouw was ook nodig, want Miss Angel zonder female artist? Dat kon niet. En zo stootte ik op Becky, een OG rapper uit Nederland. We volgen elkaar op instagram, en dan is het niet zo moeilijk meer. We zijn praktisch vriendinnen, eigenlijk, dus ik stuurde dat ik een nummer had waarop ik haar hoorde, en hop, daar was het via WhatsApp al geregeld. Ze houdt van wat ik doe, en als die basis er is, is het niet moeilijk.”

enola: Je hebt in het verleden wel eens opgemerkt dat waar Brusselse rappers elkaars deur platlopen, samenwerken in Antwerpen niet evident is.

Miss Angel: “Ik weet niet wat dat is! Want we zijn ondertussen met best veel, en toch blijft iedereen op zijn eigen kluit. En als er dan eens een samenwerking van komt, dan wordt het meteen heel erg duo-achtig. Ik vind dat allemaal raar. Ik denk dat Antwerpse rappers wel wat ego-problemen hebben, en zichzelf beter voelen dan anderen. Een dikke nek, hebben ze! Ja, het Antwerpse cliché.” (lacht)

“Pas op, ik hou van mijn stad. We zijn charmant. We hebben onze eigen dingen. En we zijn grappig. Maar we mogen echt wel een beetje meer samenwerken. En dat heb ik dan geprobeerd ook met de album, op mijn manier.”

enola: Je had ooit het plan om naar Brussel te verhuizen, maar dat is er niet van gekomen?

Miss Angel: “Neen, en blij toe, want ik heb het gevoel dat het moment van Brussel voorbij is. Tegenwoordig woont iedereen daar. Als ik er een paar jaar geleden kwam, voelde het alsof ik elke keer nieuwe dingen zag, nieuwe mensen. Nu trekt de stad me niet meer aan als woonplaats, maar qua events en creativiteit is het er nog altijd top.”

enola: Toch: Miss Angel maakt liever haar eigen scene dan deel van een bestaande te worden?

Miss Angel: “Dat denk ik wel. Zo’n scene blijft ook altijd hetzelfde, terwijl er elk jaar nieuwe artiesten de kop opsteken. Geef die ook een kans. En ik ga niet doen alsof België dat niet heeft gedaan. Ik ben heel dankbaar, maar je snapt ongetwijfeld wat ik bedoel: het gaat hier heel traag. Het is te vaak alsof men maar ruimte voor één artiest heeft, en dan moet kiezen tussen een Marokkaan, een Belg, en een zwarte. Of als er drie zwarte artiesten zijn, dat er maar één een kans kan krijgen. Dat is gewoon vervelend.”

enola: Je voelt je soms herleid tot je huidskleur?

Miss Angel: “Een beetje wel, en dat voelt vreemd. Ik wil me zo niet voelen, maar het gebeurt nog altijd. Op één van mijn laatste optredens was ik nog maar eens de enige vrouw op de line-up. Als je aankomt weet je meteen dat je het diversity checkmark bent. De act die even een paar vakjes moet afvinken. Dan zit je daar tussen al dat testosteron, dat je soms niet eens aankijkt. Dat kan heel erg ongemakkelijk zijn. Soms voel ik me daar heel vervreemd bij, soms ook helemaal niet. Dan voel ik me desondanks de queen of the place.”

“Kijk, er is al diversiteit, maar het voelt heel vaak nog gecalculeerd. Er zijn mensen en bedrijven die al moeite doen, maar het blijkt beperkt. Je moet al blij zijn dat ze je hebben gekozen; die sfeer.”

Miss Angel stelt Miss’Understood op 18 oktober voor in de AB in Brussel.