Sommige bands balanceren op het randje van goede smaak. Andere zetten er al eens een pootje over. En dan is er Fat Dog.
Er broeit al even iets in de Londense muziekscene. Die lijkt terug te grijpen naar de tijd dat bands hun publiek old school, optreden na optreden, voor zich moesten winnen. The Last Dinner Party feestte tot vorig jaar enkel in fanmade livevideo’s. Toen “Nothing Matters” eindelijk gedropt werd, schoten de views pijlsnel de lucht in. Zo ook met Fat Dog. Nog voor er ook maar één nummer op de streamingdiensten te vinden was, wist de muziekminnende gemeenschap dat dit zo’n band was die je gezien moest hebben. Een beruchte livereputatie is echter een zeldzame overlapping in het venndiagram van die twee Londense groepen.
Als The Last Dinner Party de porseleinwinkel is, dan is Fat Dog de olifant die erin rondstampt. Voor subtiliteit moet je niet bij deze blaffers zijn. Trouw aan hun bandnaam, snuffelen ze op hun debuut WOOF. aan elk genre dat hun pad kruist, om er vervolgens bandeloos overheen te pissen. “Music is so vanilla,” liet zanger en bezieler Joe Love optekenen. “I don’t like sanitised music. Even this album is sanitised compared to what’s in my head. I thought it would sound more fucked up.” Lijkt ons moeilijk. De opgefokte mix van techno, dance, electropunk en hardrock is het muzikale equivalent van de sweet sixteen van een telg uit een steenrijke familie. Onder alle overdaad en decadentie voel je de zwarte leegte gapen. Op de vooravond van de Apocalyps vind je ons waarschijnlijk circle pittend op “Closer to God”, met z’n manische synths en ska-achtige sax.
Ook op onweerstaanbare raveschijven als “Wither” en “Running” bakent de roedel het muzikale territorium succesvol af. We blijven hersenloos onze rondjes rennen, als een hond achter z’n staart zowaar. Het epische “King Of The Slugs” tapt uit het vunzigste vaatje van bands als Viagra Boys en Fat White Family en hoeft geen seconde minder lang te duren. Helaas was het vat emorap daarentegen niet af, wat het monsterlijke “Clowns” oplevert. Toch: aan de leiband van een minder begenadigd producer dan James Ford vielen er vast meer negatieve uitschieters te noteren.
Naar echte inhoud is het vruchteloos speuren: de beste lyrics zijn bijna puns, zoals “I ain’t crying for you / I just watched Karate Kid 2” uit “I Am the King”, dat voor ballad moet doorgaan en verder in grootheidswaanzin grossiert met zijn filmisch koortje en dramatische strijkers.
Zoals het een band die het levenslicht zag in volle coronatijden betaamt, liet Fat Dog WOOF. op de wereld los als soundtrack voor een nihilistisch feestje op de rand van de afgrond. Wie het liever iets verfijnder heeft, zal een hele kluif hebben aan dit haperend neonbord van een plaat.
Fat Dog speelt op 10 oktober in een uitverkochte Botanique.
