Nadat Andy – Gollum – Serkis veteraan Robert Richardson aanzette tot de slechtste fotografie uit zijn rijk gevulde carrière in de onbekijkbare sequel Venom: Let There Be Carnage, is het nu de beurt aan scripschrijfster Kelly Marcel om plaats te nemen in de regiestoel (haar debuut) voor de film waarmee Sony een einde breit aan de trilogie rond een man (Tom Hardy) die in symbiose leeft met een buitenaardse entiteit die hem superkrachten schenkt.
Openen doet dit derde deel met een van de meest belachelijke stukjes expositie die je je maar kan indenken: we worden letterlijk gewoon verteld dat ergens in het universum een boze macht opgesloten zit die de symbiotische buitenaardsen creëerde, maar door hen werd opgesloten, en dat die nu op zoek is naar de sleutel die hem moet bevrijden – drie keer raden wie die heeft. Film al netjes samengevat dus, maar uiteraard wil de kritiekloze kijker meer van hetzelfde en dus wordt er aangesloten op de gebeurtenissen uit de voorganger en zien we hoe (na een vermoeid grapje over het uitgeleefde multiversum) de protagonist en zijn symbiont ergens in Mexico naar goede gewoonte aan het bekvechten zijn over onnozelheden. Die interactie heeft nooit echt gewerkt, maar het gaat wel van kwaad naar erger. Of denken we nu echt dat een bezopen Tom Hardy met wat digitale speciale effecten op zijn rug een ‘bloody mary’ zien maken, het bekijken waard is?
De rest van de film is eigenlijk gewoon een uit de hand lopende variant op die eerste tien minuten: flauwe gein afgewisseld met nog meer expositie en uitleg (is het echt zo veel gevraagd dat de film ons dingen diets zou maken op een andere manier dan via taterende personages?). Daar komt bij dat het allemaal zo lamlendig saai is, dat je je afvraagt hoe moeilijk het kan zijn eens een scène te schrijven die niet een eindeloos herkauwen is van dezelfde troep. Je hebt buitenaardse wezens, superhelden, mutaties en geheime projecten, maar je slaagt er niet in om ook maar met één enkel creatief idee uit te pakken? Dat is echt wel pure armoede. Als er dan toch al eens een moment dreigt opgebouwd te worden dat potentieel zou kunnen hebben, wordt het weer vakkundig om zeep geholpen door de schabouwelijk slecht in beeld gezette actie die enkel de uitdrukking ‘volslagen incompetent’ verdient. Er gebeurt van alles, maar meestal zien we er gewoon niks van doorheen de brij van slechte montage en dito ruimtelijke opbouw.
Zit er dan echt niks in The Last Dance dat de moeite waard is om te bekijken? Toch wel. Één enkel beeld. Venom wordt onderwater in bedwang gehouden met elektrische wapenstaven en het beeld van het gitzwarte wezen in het water met de vonkende attributen tegen het lichaam lijkt regelrecht uit de bladzijden van een beeldverhaal geplukt. Het is een enkel begenadigd shot dat aangeeft wat er écht zou kunnen gedaan worden met dit materiaal, maar dat daarom helaas ook des te meer aangeeft hoe slecht waar we voor de rest eigenlijk zitten naar te kijken wel is.
