Ms. Lauryn Hill staat op woensdagavond – ondanks haar reputatie – in het Sportpaleis, en herinnert ons er vooral in de tweede helft aan waarom ze een speciaal plekje in ons hart heeft.
De sfeer bij aankomst aan het Sportpaleis is ontspannen. Een kwartier voor het aangekondigde aanvangsuur lijkt niemand van de toestromende mensen – en het zijn er al niet zo heel veel, want de zaal zal nog niet half gevuld blijken – haast te hebben. Waarom zouden ze? Hills kwalijke reputatie gaat haar vooraf en de mensen waren haar vorige belabberde passage in België duidelijk nog niet vergeten.
De voortekenen waren ook nu niet optimaal te noemen: normaal had de tour ter ere van 25 jaar Miseducation vorig jaar moeten aanvangen, maar toen werd het concert door Ms. Hill uitgesteld wegens stemproblemen. Het Amerikaanse luik van de tour van dit jaar zei ze ook af. Collega-Fugee Pras kon er niet meer mee lachen. Hij bracht een disstrack uit én smeerde haar een rechtszaak aan wegens geldissues. Het is blijkbaar inderdaad “funny how money change the situation”. Altijd met de vinger naar Hill wijzen is makkelijk, maar met zijn eigen beschuldigingen van fraude heeft Pras minstens even veel boter op zijn hoofd. Afijn, onaangenaam gedoe, net als een belastingaangifte – en ook daar heeft Ms. Hill ervaring mee.
Gelukkig gaat het daar vanavond niet om. De zangeres is aanwezig – zo drukt ook de opwarm-dj Reborn ons meermaals op het hart. Zij heeft de ondankbare taak om het publiek bezig te houden met een set waarvan ze niet weet hoe lang die zou duren alvorens Ms. Hill het podium zou betreden. Uiteindelijk blijkt de hoofdact slechts veertig minuten te laat op te komen – we wonen allemaal in België, dus klasseer dit naar NMBS-normen gerust onder “aanvaardbaar”.
In de twee uur die daarop volgen, zien we Lauryn Hill wel degelijk het beste van zichzelf geven om haar iconische album eer aan te doen. Slechts één mijlpaal had deze sterke vrouw nodig om zichzelf de eeuwigheid in te lanceren en we krijgen hier een royale greep uit voorgeschoteld, ook al loopt dat niet de hele avond even gesmeerd. De schoolbel gaat, haar naam wordt afgeroepen en de les begint. Ze krijgt een opkomst waardig aan een koningin – kralen in het haar, plateauzolen, kleurrijke klederdracht en met een bediende die een parasol boven haar hoofd houdt – maar ze moet zich vervolgens wel een weg ploeteren doorheen “Everything Is Everything”, “When It Hurts So Bad”, “Final Hour” en “Lost Ones”. Haar stem is nog hees, de refreinen zingt ze niet en de hoge noten haalt ze ook niet meer. Al rappend trekt ze zich nog wel aardig uit de slag en we schipperen tijdens het eerste deel tussen gotspe en gospel.
De soul van “Ex-Factor” blijft wél vertederend overeind. Híérvoor zijn we gekomen, dit is waarom we zo verliefd werden op dat album en waarom Lauryn Hill evenzeer in ons hart is gebrand als in die schoolbank op de hoes. De lieflijke en krachtige ode aan het moederschap “To Zion” leidt een deel in waarin haar zonen hun moment in de spotlight krijgen. Het zijn de kleinzonen van Bob Marley en ook Zion heeft (net als bijna elke nazaat) het stemtimbre van z’n opa geërfd, maar niet het talent. Als Lauryn Hill Lebron is, dan is Zion de Bronnie die dankzij zijn ouders een groter podium krijgt toebedeeld dan waarop hij recht heeft. Daarna komt ook tweede zoon YG Marley zijn zomerhit “Praise Jah In The Moonlight” brengen, maar ook dat biedt weinig meerwaarde. De show is nu echt ingezakt.
Lauryn Hill verontschuldigt zich voor haar vocale beperkingen en wijt het aan verschillende shows op opeenvolgende dagen, maar het ironische is dat ze de twijfelachtige situatie meteen daarna helemaal rechttrekt met een remontada van Real Madrid-allures. Ze vindt haar stem terug in een bijna a capella herneming van “Ex-Factor”, swingt er op los in “Doo-Wop (That Thing)” en de glimlach die de opkomst van haar maatje Wyclef Jean op haar gezicht beitelt, zal daar de rest van de show niet meer verdwijnen. De Haïtiaanse rapper brengt een hoogstnodige injectie spelplezier en energie mee en krijgt samen met Lauryn Hill nu ook het publiek helemaal mee. Samen vieren ze The Score met “How Many Mics”, en het op de fantastische sample van “I Only Have Eyes For You” drijvende “Zealots”, waarna ook Wyclef zijn solomoment krijgt, met een krachtig gespeeld “911” (voorzien van een achter de rug en met de tanden gespeelde gitaarsolo – it’s been done before, maar het blijft wel leuk) en een flauw “Maria Maria” en “Guantanamera”.
Het is gelukkig reculer pour mieux sauter. We zijn ondertussen klaar voor het nekschot, waarna de drietrapsraket “Killing Me Softly”, “Ready Or Not” en “Fu-Gee-La” mag ontploffen. Deze Vinicius Junioriaanse hattrick pakt de zaal van voor tot achter in, doet iedereen meezingen en weet ons volledig te overtuigen dat het vanavond de juiste keuze was om naar Merksem af te zakken.
Alles is vergeven, Lauryn. Ook volgende keer zullen we er zijn.
