Dertien jaar zijn verstreken sinds Gavin Friday het album catholic op de mensheid losliet, en eindelijk is het lange wachten voorbij. Op Ecce Homo trakteert de Ier ons overvloedig op wat hem ’s nachts wakker houdt, het was enkel nog afwachten in welke vorm hij die zielenroerselen zou gieten: werd het de glamdandy van Adam ’n Eve en Shag Tobacco, of een portie ingetogen gefluister, zoals op catholic?
“Now loathe and fear breaks into war as religious incantations sing
We kiss his hand, his holy hand, the realm of the Kill Kill King
Come and see how we sold out our souls
Lost and double-crossed, all in the name of original sin”
De vooruitgeschoven single “Ecce Homo” deed alvast vermoeden dat Friday de rocktoer was opgegaan, maar niks is minder waar. Samen met producers Dave Ball (Soft Cell) en Michael Heffernan verkent de Ier alle hoeken van zijn muzikaal spectrum en denderen we door 45 jaar punk, rock en trance.
Opener “Lovesubzero” begint met een ijle klarinet en ingetogen zang, maar ontaardt nog voor we 2 minuten ver zijn in een volbloed 90ies trance dansnummer, inclusief pompende bas en drum. Toch is dit een zuiver en oprecht liefdeslied, gericht aan zijn partner. Er zit trouwens veel liefde in dit album, ook Ralf en Stan (the Man), Fridays geliefde honden krijgen hun eigen ode, en “When The World Was Young” is opgedragen aan Bono, Guggi en Lypton Village. Afsluiter “Lamento” is dan weer een ode aan zijn onlangs overleden moeder (“Your love was gold, in the line of blood, Your loving son, The heart will crack, the heart will break, But broken, live on”), de vrouw die in den beginne Fridays exuberante podiumkledij maakte: een onversneden statement in het conservatieve Ierland van de jaren 70.
Maar het is niet al liefde wat de klok slaat, want de wereld is toch wel redelijk om zeep, zo laat Gavin Friday ons in “Ecce Homo” voelen. Met bombast en wall of sound die uit de speakers knalt, spuwt en schopt hij om zich heen: “Is there a god living in your old age golden dream, Already crucified in the imagination of men, Resurrecting the lost flesh, For the money is the honey to sell, The silver dollar, the poison pen, I’ll see you boys in hell”, om dan vervolgens de hele mensheid te verdoemen (“Come and see how we sold out our souls, Lost and double-crossed, all in the name of the original sin”).
En hoe zit het nu met religie, nog zo’n stokpaardje? In “The Church of Love” geeft Friday alvast zijn eigen visie: “This is the Church of Love, Our love is its own, We pray in our own way, No Pope, No Rome” en “The love that dared not speak its name, Now is the love that knows no shame”. Die religie krijgt in “Stations of The Cross” ook nog een veeg uit de pan. Opgedragen aan Sinead O’Connor, was het oorspronkelijk de bedoeling dat zij het lied zou inzingen, maar door haar vroegtijdige dood ging dat helaas niet door. We kunnen ons alleen maar inbeelden hoe haar doorleefde stem Fridays tekst tot leven had gebracht.
Er staan slechts 9 nummers op Ecce Homo, en toch zou nog minder, nog méér en krachtiger geweest zijn. “Lady Esquire” is te rusteloos en te langdradig om echt iets toe te voegen, en de ode aan Ralf en Stan is schattig en goedbedoeld, maar niets meer. Een beetje zonde, want zonder deze twee nummers is Ecce Homo een vurig statement, balancerend tussen liefde en een nostalgische terugblik naar wat ooit was.
When the world was young
When my world was young
I wondered, we wandered
