Canada’s meest productieve metalgenie is terug als superheld voor de buitenbeetjes. Met PowerNerd wilde Devin Townsend vooral zonder veel nadenken keihard rechttoe rechtaan rocken. Hoewel het resultaat een stuk ruiger klinkt dan voorganger Lightwork, is het geen onversneden Townsend grand cru geworden. Maar natuurlijk blijft een gemiddelde plaat van de man nog steeds een absoluut topalbum.
Dat het in het hoofd van de Canadees stevig kan stormen is publiek geheim. Om deze plaat spontaan te houden en niet tot in den treure te analyseren, legde Hevydevy zichzelf voor PowerNerd een aantal strikte grenzen op: twaalf dagen om te schrijven, één dag om te repeteren. Op tweeënhalve dag waren drums, bas en gitaar opgenomen. Volgens Townsend is een PowerNerd “een totale badass”, die “door volharding en doorzettingsvermogen een ‘zwakte’ omtovert tot superkracht.” Het titelnummer doet zijn naam eer aan en is een triomfantelijk begin. “All these things we say to ourselves / Time to rise / Put that shit on the shelf / All those years spent down in a hole / Time for life and rock and roll!”
Ondanks die on-Townsendsiaanse aanpak is ook dit een Townsendplaat zoals je die mag verwachten: hemelse melodieën, een vleug humor en een behoorlijke dosis emotionele openheid. We horen een aantal Lightwork-muzikanten terug, zoals drummer Darby Todd (o.a. Robert Plant en The Darkness) en gitarist Mike Keneally, in de jaren ’80 gitarist bij Frank Zappa. Eigenlijk hebben we Townsend altijd de muzikale metalzoon van Frank Zappa gevonden: muzikale genialiteit afgewisseld met humoristische nonsens. Denk aan lyrics als ‘I love petting the cat’ in “PowerNerd” of ’I’ve got big balls’ als gratuit brugje in “Knuckledragger”.
De wall of sound is op de ruige nummers meters dik en huizenhoog, extra dichtgemetst met ultra gelaagde zang. Dat is misschien wel ons grootste punt van kritiek op PowerNerd. Hoewel Townsend als gitarist niet langer in de schaduw van leermeester Steve Vai staat, is vooral zijn stem één van de meest geweldige instrumenten in zijn arsenaal. Die krijgt hier misschien net te weinig ruimte om te schitteren. Niet dat elk album een operetteachtig “Why?” moet bevatten, maar het is moeilijk de echte orkaankracht Devin tussen de tientallen gesampelde Townsends te vinden – al heeft bijvoorbeeld “Falling Apart” wel zijn momenten. Dat begint slepend als “Deadhead” om de rest van het nummer afwisselend gelukzalig te openen en gefrustreerd te sluiten, als de sluitspier van een Gentse socialist tijdens de gemeenteraadsonderhandelingen.
Nog hoogtepunten? Powerballads “Gratitude” en “Glacier” staan al in onze HevyDevy playlist. Vooral die eerste solliciteert nadrukkelijk naar een plekje op magnum opus Empath: episch refrein, positieve vibe, een snuifje elektronica en Townsend die switcht tussen zijn loepzuivere kopstem en zijn iets grovere uithalen.
De volledige plaat voelt als een best of van nooit eerder opgenomen nummers. Dat het album op een drafje is gemaakt en toch zo’n hoog niveau haalt, is een getuige van het vakmanschap van Townsend. Toch houdt Townsend woord: er zijn op PowerNerd meer nummers die gewoon keihard rocken dan op Lightwork het geval was, zoals “Knuckledragger” (Gimme another, another beer man/I want another, another dream man/Don’t wanna think about nothing
I want infinite ways to get away from myself).
Of tweede single “Jainism”, een fucking vette gitaarriff met Devins rauwste vocals op dit album, gekoppeld aan de ondertussen gekende positieve lyrics: “All we are is a fading madness/All we are is a place in time/All we have is the faith that it’s all gonna change/So get me out”. Afsluiten doen we met “Ruby Quaker”, een geschifte mix van folk en death metal over koffie. Welk nummer kan de Canadese metalnerd, die een rockopera over een koffieverslaafde alien naar de Royal Albert Hall bracht, beter typeren? Headbangend zult gij schreeuwen: “Coffee, coffee, I love that coffee.”
Een absoluut episch meesterwerk als Transcendence of Empath is PowerNerd niet geworden. Dat was ook Townsends ambitie niet. Dat PowerNerd als tussendoortje zo’n duizelingwekkend niveau haalt, toont aan dat de Canadees een echte metal super hero is.
