Wel hebben we daar! Net toen we al bijna twintig jaar niet meer aan hen hadden gedacht, they pulled themselves back in. Achttien jaar na een desastreuze split steekt het Britse Hope Of The States opnieuw de kop op. Als een onverwachte linkse, die nog altijd zegt waar het op staat, is er nu nieuwe single “Long Waits In A&E”. En niets blijkt veranderd.
Hoé lang het geleden is? Hell, we schreven nog vergelijkingen rond Schumacher en Montoya – noem het onze Formule 1-fase – en Max Verstappen zat nog aap-noot-mies te spellen. Maar ergens begin deze eeuw was Hope Of The States een glimps van een belofte die na een epische eerste plaat vol postrockachtige songs een tweede opnam waar postpunkachtige geluiden de overhand namen. En toen die op uitkomen stond, was er gloeiende boel op het podium van het Reading Festival en kwam het bestaan van de band tot een knarsend einde.
Je zou niet denken dat dat nog goed kwam, maar zo gaat dat dan. Tijd heelt alle wonden, een (Britse) concertreeks is aangekondigd voor december, en hier is een nieuwe single. Elf minuten én duurt-ie, en hij laat even lang horen waarom de groep Ergens Toen We Nog Jong Waren zo spannend was. Van ingetogen bouwt het rustig op. Violen zwellen aan, drums doen aan militair marcheren, en dan worden de strijkers helemaal gewichtloos. Het eindigt in een triomfantelijk trillen, hoog in de lucht. Alle zwaarte, alle miserie is overwonnen. Hope Of The States is terug, en dat is, euh, interessant. De wereld gaan ze al lang niet meer veranderen – het No Logo dat de groep in die vroege dagen inspireerde al lang vervangen door No Hope – maar we kunnen dit geluid altijd gebruiken.
Mooi detail: achter de mixing desk zat Joylon Thomas, zoon van Ken Thomas (Sigur Rós, Wire, M83,… ) die debuut The Lost Riots producete. Sommige cirkels zijn ronder dan andere.
