American Splendor (1976-2008) van Harvey Pekar (1939-2010) is zonder twijfel de bekendste van alle autobiografische strips die er bestaan. Hij is zelf geen tekenaar, maar zijn eerste autobiografische ideeën en schetsen brachten bevriende artiesten als Robert Crumb ertoe deze voor hem uit tekenen. Omdat Crumb liever zijn eigen ding deed, vond Pekar doorheen de jaren verschillende andere artiesten om mee samen te werken en maakte hij net zozeer hun naam zoals bijvoorbeeld Crumb aanvankelijk voor hem deed. Iedere cartoonist die sindsdien enig autobiografisch werk brengt, plaatst zich al dan niet bewust in Pekars traditie.
Ook Julia Wertz is alvast in theorie op die manier schatplichtig aan Pekar door het feit dat haar werk grotendeels autobiografisch is. Dat laatste betekent uiteraard niet dat het een doorslag van diens werk is of het op de een of andere manier tracht te evenaren. Vooreerst is Wertz’ aanpak anders van opzet en meer gelijkend op Joe Matt (1963-2023), wiens Peepshow (1992-2006) het soort zelfspot kent dat ook Wertz’ werk definieert. Wertz kende haar eerste (voorzichtige) succes in de jaren 2000 met korte reflecties op haar eigen leven onder de titel The Fart Party. Die verhalen werden gebundeld in 2007 en 2009, waarna ze de stekker eruit trok. In 2010 volgde Drinking At The Movies, wat haar een Eisner award-nominatie opleverde.
Ondanks wat de titel laat vermoeden behandelt dat boek niet zozeer drinken noch cinemabezoek, als wel vignetten uit Wertz’ leven die als geheel een periode uit haar leven beslaan. In de volgende jaren volgden nog enkele publicaties die (ouder) werk bundelden en in eenzelfde sfeer geschreven en getekend waren. Een breuk, althans qua verhaalinsteek, vormde Tenements, Towers & Trash: An Unconventional Illustrated History Of New York City (2017), dat onder meer cartoons bundelde die Wertz in opdracht van The New Yorker schreef en minder bekende gebeurtenissen en feiten van New York onder de aandacht bracht. Wertz zou na deze opdracht, ook voor The New Yorker, opnieuw meer autobiografische strips brengen. In Onmogelijke mensen verhaalt ze deze periode (2008-2015) en hoe haar dagelijkse leven toen verliep.
Hoewel haar leven eerder banaal te noemen is, valt vooral in het eerste deel een openhartigheid op die veelzeggend is. Als mid-twintiger moet ze namelijk onder ogen komen dat ze een alcoholiste is die zelfs geen reden of excuus meer nodig heeft om zich te bedrinken. Dat verslaving een familievloek is, wordt snel duidelijk wanneer ze in gesprekken met een therapeut verhaalt hoe haar broer een tijdlang een druggebruiker was vooraleer hij in rehab ging en van zijn verslaving afkickte. Ondanks de therapie en groepsgesprekken valt het Wertz echter veel zwaarder om de drank af te zweren. Haar stuurloze leven en onzekerheden helpen niet, en zo wordt ze half gedwongen zelf in rehab te gaan.
In de volgende twee derden van het boek verschuift de aandacht naar de periode erna, waarin Wertz onder meer een relatie heeft die stukloopt en haar onzekerheden nog verder versterkt. Daarnaast beschrijft ze opnieuw de interacties met vrienden, collega’s en onbekenden waarbij ook haar pogingen centraal staan om verder aan de slag te blijven als cartoonist en het ‘imposter syndroom’ dat ze voelt het zwijgen op te leggen. Jammer genoeg sleurt dit deel van het werk, hoewel evenzeer authentiek, zich steeds meer voort. De demonen zijn van gestalte veranderd, maar Wertz’ onzekerheden beginnen als een echo te weerklinken. Zonder afbreuk aan haar ervaringen te willen doen, leest Onmogelijke mensen steeds meer als een vorm van zelftherapie waar Wertz zelf meer aan heeft dan de lezer.
De eerlijkheid en openheid die Wertz in Onmogelijke mensen toont, is lovenswaardig, te meer daar er kwetsbaarheid uit spreekt, maar dat is op zich onvoldoende om een werk te rechtvaardigen – zeker een van zo’n lange adem. De ‘eenvoudige’ en vaak minimalistische tekenstijl van Wertz (occasioneel toont ze een achtergrond in volle glorie en gedetailleerd) benadrukt daarenboven het belang van het verhaal en de dialogen, en daar schiet ze tekort voor de lange afstand. Onmogelijke mensen bevat een krachtig en ontroerend verhaal, maar verliest zichzelf in een onnodige reflectie die de kern finaal overschaduwt. Wertz heeft talent te over, maar vooralsnog is een lang(er) autobiografisch verhaal niet haar troef.
