The Way Out of Easy is de tweede van Jeff Parkers ETA IV-tet, een herfstboeket topmuzikanten. Nestel u diep in uw meest comfortabele zetel met een premium-hoofdtelefoon: deze vier toppers verdienen uw onverdeelde aandacht.
Jeff Parker kent u als gitarist van postrockband Tortoise en funky tweelingbroertje Isotope 217, maar allicht vooral als een van de vaste muzikanten van Makaya McCraven. Bij die laatste leerde hij bassiste Anna Butterss (Aimee Mann) en saxophonist Josh Johnson (Leon Bridges) kennen. De drie haalden drummer-percussionist Jay Bellerose (Joe Henry, Suzanne Vega en T Bone Burnett) aan boord en speelden zeven jaar lang een wekelijkse set in de kleine bar Enfield Tennis Academy in Los Angeles, die in december 2023 zijn deuren sloot.
De groepsreis van de vier begon met jazz standards en covers, maar hoe meer ze naar elkaar toegroeiden, hoe onvoorspelbaarder hun route werd. Samen zochten ze de weg naar buiten, weg van de veilige haven, weg van de kust, zonder kaart de muzikale zee op. De ontdekkingstocht leidde naar een terra incognita van mysterieus ontvouwende improvisaties.
In 2022 bracht de groep op het kleine Eremite Records al het volledig onterecht over het hoofd geziene Mondays at the Enfield Tennis Academy uit. Geluidstechnicus Bryce Gonzalez (Kurt Vile, Father John Misty) puurde die dubbelaar uit meer dan tien uur live-opnames. Ook op The Way out of Easy valt de hand van Gonzalez in het volle, warme geluid niet te overschatten. Vier microfoonniveaus zorgen ervoor dat je het gevoel krijgt op de eerste rij bij Parker en de zijnen te zitten. Liver kan live niet klinken.
Je hoort een geoliede estafetteploeg die van start tot finish het improvisatiestokje aan elkaar doorgeeft. Alleen is het geen 4 maal 100 meter sprint, eerder een ultraloop waarbij zowel muzikant als luisteraar de inspanningen uitermate zorgvuldig indelen, om zo tot het meest unieke resultaat te komen. Het geheel bestaat uit vier lange uitgesponnen jams die ruim de tijd krijgen om tot volle wasdom te komen.
De 23 minuten durende openingsmantra Freakadelic is een radicale herwerking van een nummer geplukt uit Parkers Bright Light in Winter (2012). De remix opent zonder veel pardon met tegen hiphop aanschurkende drums van Bellarose, in de eigen baan gehouden door een hypnotiserende baslijn van Butterss. Johnson soleert in blues en post-bop swing over het geheel heen als een vlinder die zijn vleugels voor het eerst uitslaat. Na een viertal minuten werpt Parker een extra streepje zonlicht over het tafereel. In minuut acht vinden Johnson en Parker elkaar terwijl de ritmesectie het tempo en de intensiteit optrekken zonder dat de groove daarom minder beklijvend wordt. Vanaf minuut 13 wordt het echt een collectieve groepsimprovisatie met aan Sun Ra herinnerende elektronisch gemanipuleerde klanken.
Single – wat een hilarisch woord in deze context – “Late Autumn” begint met complexe fingerpicking van Parker waarbij de andere bandleden ingetogen over de melancholieke gitaarlijn heen spelen. Johnson, een van de meest lyrische altspelers sinds Art Pepper, weeft na enkele minuten harmonieuze noten rond het getokkel van Parker, terwijl Butterss hier en daar een accent toevoegt. Bellarose zorgt voor niets meer dan een vloeiende onderstroom waarop Parker en Johnson, die digitaal zijn melodie vermenigvuldigt, verder drijven naar wie weet waar. Zelfs wanneer Butterss en Parker zich nog meer laten gelden overheerst de weids open ruimte. Maar het blijft bij uitstek Johnson, die met zijn zwoele alt op een kille, weggewaaide late herfstavond uw hart en de koude voeten van uw lief weet te verwarmen.
Ook “Easy Way Out” is een stuk voor het tussenseizoen dat je probeert te verstrengelen in het spinnenrag van Parkers gitaarlijn. Vooral de langgerekte fabuleuze baspassage van Butterss blijkt hier de draad van Ariadne die in dit mistige labyrint vol mysterieuze psychedelica de weg naar buiten aangeeft.
Afsluiter “Chrome Dome” danst op de groove die Butters en Johnson opbouwen. Bellerose maakt met zijn basdrum en percussie stilletjes bij beetje een uit de kluiten gewassen man van het timide jongetje van het begin van het nummer. Parkers Afrikaans getinte structuren die kriskras door Johnson saxlijnen benen, starten een heerlijke reggae dub, met diepe echo en een vette reverb. Going out with a bang, zoals dat heet.
We hadden ons eindejaarslijstje al klaar. Bleed van The Necks stond met een voorsprong van zo’n dertien punt zeven lichtjaar op één. Laat deze The easy way out ons daar toch wel niet zeer sterk aan twijfelen zeker. The Way Out of Easy evenaart niet alleen het eerste album van ETA IV-tet, het schrijft met een rijker muzikaal vocabulaire. De Enfield Tennis Academy mag dan voor goed gesloten zijn, het kwartet met haar naam is een blijver.
