- The Boys (Season 4)
Dit jaar pas ontdekt, vier seizoenen in één ruk gebinged. Wat een universum, wat een verhaal, maar wat vooral was: The Boys laat zien hoe hard een reeks ophangt aan de sterkte van zijn personages. En daar heeft het er wel een paar van.
- Say Nothing
Zelden is het verhaal van de Troubles in Noord-Ierland met meer nuance en vitaliteit verteld. Je voelt voor de strijd, maar je ziet ook de onredelijke fall-out van al het geweld.
- Shogun
Ik herinner me Shogun als een boek in de kast van mijn ouders, ergens ver weg in de jaren tachtig. Deze tweede verfilming benaderde de perfectie en was een historische reeks om van te smullen
- Silo (Season 2)
Nu Juliet is ontsnapt uit haar silo, werd het alleen maar intenser, werd Tim Robinsons dictator alleen maar griezeliger. Beste dystopische serie van het jaar.
- The Penguin
Er was niet alleen de verbluffende transformatie van Colin Farrell, maar ook de eindeloze reeks maffiaknipogen naar niet alleen The Godfather, maar ook The Sopranos. The Penguin was een even interessante uitbreiding van het Batman-universum als The Joker dat was.
- One Day
Geen idee wat het precies was, maar er was iets aan deze boekverfilming dat beter werkte dan die eerste. En neen, dat had minder te maken met Anne Hathaway dan met het feit dat hier de ruimte was om het verhaal in al zijn rijkheid te vertellen.
- Nobody Wants This
Noem het romcom, noem het niemendal, maar het werkte wel, deze reeks over een rabbijn die valt op een niet-Joodse seks-podcaster. Zoals een bandje ooit zong: “It’s all about chemistry”.
- House of the Dragon (Season 2)
Het is nog altijd niet Game Of Thrones, maar het is nog altijd beter dan nog-altijd-niet-Lord-Of-The-Rings.
- The Lord of the Rings: Rings of Power (season 2)
Wat niet wil zeggen dat The Rings Of Power niet een beetje interessant werd in zijn tweede seizoen. Of dat er niet eindelijk wat vaart kwam in het verhaal. En dat die Harfoots het hart in deze serie doen kloppen. We zien dit in zijn derde seizoen nog wel beter worden.
- Moresnet
Is het door het ondoordringbaar Deutsch van een aantal gastacteurs – een multinationale productie heeft zo zijn dingetjes – dat Moresnet ons aan Dark deed denken, of was het toch de van de pot gerukte etherische-pseudo-wetenschappelijke plot? Soit, deze internationale serie ‘van bij ons’ was verre van perfect, met dialogen die naar Vlaamse traditie volstrekt houterig waren en lethargische acteerprestaties, maar de fotografie was puik en het verhaal boeide wel tot het einde van zijn zesde aflevering. Er zat dus op zijn minst iéts in.