De enola-filmrecensenten lichten de komende dagen elk hun tien favoriete titels van 2024 toe en op 1 januari krijgt u de samengestelde top 10 van de hele filmredactie. (Om in aanmerking te komen voor deze rangschikking moet een film gedurende het afgelopen jaar een Belgische release hebben gekregen in de bioscoopzalen of via VOD/streaming. Titels van op festivals die pas volgend jaar verschijnen, werden dus niet opgenomen in de lijstjes en verhuizen naar 2025).
- Poor Things (Y. Lanthimos – Usa/Uk/Ie/Hu)
Dit verontrustende visuele sprookje van Yorgos Lanthimos staat al een jaar op mijn netvlies gegrift. De bizarre personages, variërende kleurlandschappen en breinbrekende decors namen mij mee helemaal mee in de surrealistische ontwikkeling van Bella Baxter tot een vrouw autonoom in haar seksualiteit en integriteit.
- Das Lehrerzimmer (I. Çatak – Usa/D)
Deze zenuwslopende huis clos onthult de spanningen binnen de leraarskamer van een middelbare school. De acteerprestatie van Leonie Benesch als lerares Carla Nowak laat niets aan de verbeelding over en geeft de film, die start bij een reeks kleine diefstallen, dezelfde meeslepende kracht als een moordthriller.
- The Zone of Interest (J. Glazer – Usa/Uk/Pl)
Wie nog niet verliefd was op het acteerwerk van Sandra Hüller na Anatomy of a Fall of Sissi & I, kan na haar prestatie in The Zone of Interest die gevoelens niet meer ontkennen. Wat startte als een nieuw droomleven voor het Duitse gezin van Auschwitz-commandant Rudolf Höss, verandert al snel in een koortsdroom wanneer de scheidingslijn tussen het kamp en de huiselijke villa van de familie begint te vervagen.
- All of Us Strangers (A. Haigh – Usa/Uk)
Andrew Haigh slaagt erin verschillende aspecten van eenzaamheid in onze individualistische samenleving aan te kaarten in deze hartverscheurende film. Hij verstrengelde het romance- en fantasygenre met elkaar om een dromerige, alternatieve realiteit te creëren. Andrew Scott en Paul Mescal brengen de aantrekkingskracht en emoties tussen hun personages zo in beeld dat de film je helemaal opslokt in hun universum.
- Love Lies Bleeding (R. Glass – Usa/Uk)
De prijs voor meest creatieve en adembenemende queer film van het jaar gaat onbetwistbaar naar Love Lies Bleeding van Rose Glass. Van begin tot het einde van de prent raak je verknocht aan de romance tussen Jackie en Lou, de kracht van hun gespierde, pulserende lichamen en het meedogenloos vertoon van vrouwelijke woede.
- Priscilla (S. Coppola – Usa/I)
Wie zich na Baz Luhrmanns Elvis afvroeg wat er zich in het hoofd van de mooie Priscilla afspeelde, is bij Sofia Coppola aan het juiste adres. Haar betoverende cinematografie met zachte kleuren, intieme close-ups en meeslepende score representeert de sombere kant van Priscilla’s huwelijk met de ‘King of Rock & Roll’. Dat ik hier en daar wat diepgang miste in haar complexe personage, werd gemakkelijk vergeven dankzij Coppola’s bedreven visuele stijl.
- Challengers (L. Guadagnino – Usa/I)
Guadagnino’s naam roept de laatste jaren hoge verwachtingen op. Met Challengers stal hij opnieuw het hart van zijn publiek en maakte hij zelfs van tennis weer een trendy sport. De personages van Zendaya, Mike Faist en Josh O’Conner vormden samen alvast de meest iconische liefdesdriehoek van dit filmdecennium. Dat Guadagnino in zijn stijl, montage en muziekkeuze weer een frisse draai gaf aan het medium, maakt de film met gemak een tweede kijksessie waard.
- Dune: Part Two (D. Villeneuve – Usa/Can/Uae/Hu/I/Nz/Jo/Gm)
Met Dune toonde Villeneuve al de state of the art op het vlak van epische Hollywoodproducties. Dat zijn sciencefiction sequel al het beste van de eerste film zou vertienvoudigen, overstijgt alle verwachtingen. Met heldhaftige gevechtsscènes, waanzinnige visuals en een sensationele score van Hans Zimmer bood het droomlandschap van Dune: Part Two dit jaar een onmisbare vorm van escapisme.
- The Substance (C. Fargeat – Usa/Uk/Fr)
In The Substance aarzelt Coralie Fargeat niet om feministische thema’s, waaronder ageism en vrouwelijke schoonheidsidealen, op een ultiem groteske manier te benaderen. In haar body horror jaagt Fargeat Julia Ducorneau en Rose Glass achterna, maar in haar onderliggende beeldtaal en doordachte knipogen naar regisseurs als Stanley Kubrick zet ze zich neer als een unieke stem.
- Skunk (K. Mortier – B/Nl)
Alleen al om de bezwerende soundtrack door de Belgische metalband Amenra is Skunk het kijken waard. Met zijn film tilt Koen Mortier het Vlaamse tristessegenre naar een hoger niveau en komen zowat alle gebeurtenissen die een kinderleven kunnen verzieken aan bod. Dat dit leidt tot een oorverdovende en gruwelijke apotheose, lost ook nog eens alle gerezen verwachtingen in.