- Ripley
Een zoveelste remake van dit Highsmith-boek, wie zit daar op te wachten? Acht afleveringen lang volgen we Tom in zijn manipulatieve, malafide en moordzuchtige ‘Viaggio in Italia’, magnifiek in zwart-wit gefilmd door de grootmeester zelf, Robert Elswit. Dat Steven Zaillian een scenario kan schrijven, weet iedereen. Dat er ook een straffe regisseur in hem schuilt, bewees hij in 2016 al met The Night Of en bevestigt hij hier moeiteloos. En dan hebben we het nog niet gehad over Andrew Scott, een van die acteurs die altijd goed is en iedereen, inclusief zichzelf, overtreft als het materiaal puur goud is, zoals in deze Ripley.
- Slow Horses (season 4)
In tegenstelling tot het woord “Slow” in de titel is dit een snelle reeks. Altijd zes afleveringen per seizoen en nooit ook maar één gram verhaalvet te veel. Deze serie is sowieso een masterclass in adaptatie en scenarioschrijven, maar als toetje krijg je er de acteerprestatie van Gary Oldman bovenop. En nee, dit is geen boude bewering. Oldmans carrière telt ontiegelijk veel hoogtepunten, maar zijn incarnatie van Jackson Lamb is pure perfectie – de rol waarvoor hij mogelijk geboren is. De rest van de cast is eveneens top, met als extra uitschieter Kristin Scott Thomas. Misschien zit hier het enige minpunt waardoor deze reeks niet op 1 staat: te weinig scènes tussen Oldman en Thomas.
- True Detective: Night Country (season 4)
Dit is het beste seizoen van True Detective. Ja, dat eerste seizoen was sterk. Ja, die twee acteurs waren straf. Ja, dat zompige, zweterige van Louisiana hield je moeiteloos aan het beeldscherm gekluisterd. Maar dat eerste seizoen is in tien jaar tijd ook hopeloos verouderd geraakt. Toenmalige showrunner Nic Pizzolatto is qua mannelijk wereldbeeld echt wel in de jaren 1990 blijven steken. Tijd voor een verfrissing en rechtzetting voor al dat alfamannelijk gif en dubieuze portrettering van vrouwen. En in plaats van zon en moeras koos nieuwe showrunner Issa Lopez voor het langdurige donker van Alaska, waarin de twee hoofdrolspeelsters Jodie Foster en Kali Reis tegen de klok een moord trachten op te lossen die allerlei oude trauma’s oprakelt. De fotografie van al dat duister en witte sneeuw door Florian Hoffmeister is om je vingers bij af te likken.
- Batman: Caped Crusader (season 1)
Vergeet The Penguin met Colin Farrell, een goed geacteerde maar toch slecht gemaakte spin-off van The Batman uit 2022. Reeves had voor die film het geschikte talent om het allemaal zo zwaar op de hand te maken, deze serie vergeet dat er zoiets bestaat als verhaalritme en dynamiek. Enter de tot hiertoe enige man die er ooit in is geslaagd Batman te snappen en correct op beeld te vatten: Bruce Timm. Begin jaren negentig creëerde hij de ideale Batman in The Animated Series. Deze Caped Crusader kun je zien als een soort reboot in dezelfde neo-noir gotische setting. De stem van Batman, Kevin Conroy, overleed helaas twee jaar geleden. Hamish Linklater lijkt tot nu een degelijke opvolger. En dan moet in seizoen 2 nog The Joker voor het eerst opduiken! Please, please laat het opnieuw Mark Hamill zijn.
- Inside N° 9 (season 9)
Gezien de negen in de titel was te verwachten dat dit negende seizoen het laatste zou zijn. En wat een fantastische negen seizoenen waren het! 55 afleveringen die uiteraard omwille van het concept nooit allemaal even slecht kunnen zijn, maar het bleef altijd boeiend, altijd inventief, uiterst entertainend en keer op keer sterk geschreven en geacteerd door het duo verantwoordelijk voor alle negen seizoenen: Steve Pemberton en Reece Shearsmith, u misschien bekend van The League of Gentlemen of Psychoville. Het is een reeks die altijd overal onder de radar bleef vliegen maar hopelijk toch spoedig uw aandacht krijgt.
- Shogun (season 1)
Deze reeks creëerde twee raadsels: hoe kon in godsnaam een reeks waarin amper Engels wordt gesproken, zo aanslaan bij publiek en de Emmy’s (18 terecht gewonnen beeldjes)? En hoe gaan de makers erin slagen om een turf van een boek dat ze uitverteld hebben in het eerste seizoen, toch nog twee seizoenen verder te zetten? Hopelijk bestuderen ze eerst terdege de fouten van Peter Jackson met The Hobbit. Al bij al leeft bij iedereen die de reeks zag, de goede hoop dat het tweede seizoen even weergaloos zal worden. En dan nog maar te zwijgen over dat staaltje staalharde bluf en politiek in die negende aflevering! Meer van dat graag.
- Clarkson’s Farm / Welcome to Wrexham (season 3)
Beide series tonen een verschillende invalshoek tot hetzelfde verhaal. De naweeën van Thatcheriaans neoliberalisme op de bevolking van een afgesloten eilandgroep. Jeremy Clarkson vindt zichzelf uit als boer, is nog steeds scherp maar wel met een hart dit keer, niet meer de opgeblazen alfa-eikel van Top Gear en zijn columns. Hij ontdekt dat de realiteit van de samenleving die hij kent van de handvol grote steden in Engeland, lichtjes anders is dan die van de rest van het land. En laat nu toch meer dan 80% daar wonen. In Wales, Wrexham, volgen we verder de impact die de voetbalploeg heeft op de rest van het dorp nadat twee Hollywoodsterren de ploeg kochten. Het is een slice of life dat op elk dorp daar van toepassing is. Hoe ze na het sluiten van de lokale industrie afgleden in armoede en uitzichtloosheid. En hoe een sprankeltje hoop van buitenaf alles kan veranderen.
- Fall Out
Ja, binnenkort komt dat tweede seizoen van The Last of Us. Maar tot dat uitkomt, blijft Fall Out zonder meer de betere game-verfilming. De makers slagen erin een perfecte balans te behouden tussen onnozel en bloederig. Beeld je het resultaat in van een brainstorm nadat de Coen-broeders en Tarantino een nacht opgesloten waren om deze game uit te spelen. Zo voelt het resultaat. In dit geval een perfect huwelijk tussen medewerkers van Westworld en Person of Interest met medewerkers van The Office US en Silicon Valley. Tot nader order lijken verfilmingen van strips met superhelden compleet te zijn uitgemolken, gelukkig zit er in de gamewereld nog een hele verzameling onontgonnen verhaallijnen.
- Only Murders in the Building (season 4)
Na een ijzersterke start en een kleine terugval in het derde seizoen (ondanks de meerwaarde van Meryl Streep en Paul Rudd), speelt OMITB terug in de hogere regionen mee. Streep en Rudd zijn er opnieuw bij. De drie hoofdrolspelers echter worden dit keer verdubbeld: de echte drie (Martin, Short en Gomez) en hun Hollywoodverfilming tegenhangers Eugene Levy, Zach Galifianakis en Eva Longoria. De waanzinnige plot combineert de pogingen hun podcast te verfilmen met het oplossen van de moord op stunt double en beste vriend van Charles: Sazz.
- The Lord of the Rings: Rings of Power (season 2)
Het eerste seizoen was vooral mooi maar kwam toch wat over als een trage diesel. Het tweede deel schakelt al van bij het begin een versnelling hoger. Acht afleveringen lang volgen we al de uitgestalde pionnen in alle regionen van Middle-Earth. Net als in het vorige seizoen, komen niet alle verhaallijnen even sterk over. De pre-hobbits (Harfoots), de magiër die ze vergezellen naar het desolate Rhûn, Númenor waar de politieke intriges verder broeien, bekvechtende elven over of ze de drie eerste ringen wel of niet gaan gebruiken, Sauron die de elfensmid overtuigt er nog genoeg bij de maken voor de dwergen en de mensen. Het zijn allemaal kleine veranderingen aan de ‘heilige’ tijdslijn van Tolkien, maar dat is nu eenmaal hoe een adaptatie werkt. Het hart van deze prachtige serie zit ‘m opnieuw bij de dwergen in Khazad-dûm.