We gaan er niet flauw over doen, 2024 was een schijtjaar. Terwijl de wereld zich met steeds grotere sprongen richting de afgrond begeeft, houden wij ons vast aan de enige strohalm die ons nog rest: goede muziek. En die was er het voorbije jaar in overvloed.
- Fontaines D.C. :: Romance Toegegeven, op de gemiddelde Tinderdate valt er vast meer romantiek te bespeuren dan op deze vierde worp van Fontaines D.C. Sterker nog: het Ierse viertal serveert hun gekende mix van vunzig gitaarwerk, gekartelde poëzie en existentieel onbehagen ditmaal op posterformaat. Zelden vrolijk, altijd magistraal. Iemand nog een wijntje?
- Porcelain id :: bibi:1 Vlaanderen boven. Volkszanger Hubert Tuyishime laveert op hun eclectische debuut tussen keiharde noise en folk gespeeld op snaren van prikkeldraad. Voeg daar nog een stemgeluid van een bovengemiddeld karaat aan toe, en je krijgt de opwindendste Belgische plaat van het afgelopen decennium.
- ILA :: Anya De jaren negentig zijn nooit ver weg op dit aardedonkere debuut van ILA, maar zelden klonken ze zo intens. Het knarst, het piept, en zangeres Ilayda Cicek gaat als een bezetene tekeer. Toch schuilt er er in iedere song een pakkende melodie. Schoonheid vermomd als dolle razernij.
- The Cure :: Songs Of A Lost World Na een carrière van krap 50 jaar een plaat uitbrengen die níét volstrekt overbodig is: het is al een prestatie op zich. Maar deze gitzwarte kroniek van een verloren wereld is veel meer dan dat: nooit eerder keek Robert Smith de dood zo strak in de ogen. En The Cure? Die leeft meer dan ooit.
- Billie Eilish :: Hit Me Hard And Soft Sabrina Carpenter en Chappell Roan deden een verwoede poging, maar niemand stootte de onwrikbare Billie Eilish dit jaar van haar troon. Ook op haar derde album brengt ze melodieuze pop met een randje dat precies scherp genoeg is. Soms hitsig, soms droevig, maar altijd dansbaar. Zoals dat gaat als prille twintiger.
- English Teacher :: This Could Be Texas Het is makkelijk verdwalen in het dwarse bochtenwerk dat de Britse indierockers op nagenoeg iedere song van hun debuut tentoonspreiden. Maar de doorzetter wordt beloond: ergens tussen het sonische experiment en de meerlagige ironie verstopt zich een stelletje geraffineerde popsongs.
- Nilüfer Yanya :: My Method Actor Zeemzoete popmelodieën, tribale ritmes, en scheurende Queens-Of-The-Stone-Age-riffs: de derde plaat van de Iers-Turkse Nilüfer Yanya is heerlijk hoekig, tegendraads en weerspannig. De zangeres danst op de dunne koord tussen gelaagd en rommelig, maar slaagt er steeds in haar evenwicht te behouden. Embrace the chaos.
- Ivy Falls :: Sense & Nonsense Soms mag muziek ook gewoon mooi zijn. Zangeres Fien Deman en haar wederhelft Bram Vanparys (The Bony King Of Nowhere) vertalen een jaar aan vertwijfeling in tien kleine kunstwerkjes, waarin melancholie en hoop elkaar in de armen sluiten. Slaapkamerpop voor wanneer de gordijnen nog even dicht mogen blijven.
- King Hannah :: Big Swimmer Ook op de tweede van Hannah Merrick en Craig Whittle valt er niet erg veel te lachen. Het duo verruilde hun geliefde Liverpool voor Amerika, en dat is eraan te horen: de songs zijn wulpser, swingender, maar schuren nog net als vroeger. Een beetje als On The Beach van Neil Young, maar dan met iets meer zand tussen de tenen.
- Bolis Pupul :: Letter To Yu Hoe schrijf je een brief aan je overleden moeder? Bolis Pupul goot zijn gevoelens in beats van ontwapenend beton en bracht haar zo een uitermate dansbaar eerbetoon. Zo nu en dan houden Kraftwerk en een Berlijnse Bowie de pen vast, maar de melancholische, dreunende elektronica draagt onmiskenbaar Pupuls handtekening.
Concerten dan. Ook dit jaar hebben we gedanst, gestampt, gebruld, en gezweet. Professioneel Duracell-konijn Chibi Ichigo reet de AB aan gort in februari, waarna Porcelain id in april de ondankbare taak kreeg het geheel weer op te bouwen. Iets waar die wonderwel in slaagde. Voor de zegetocht van Slowdive in het Koninklijk Circus heb ik helaas verstek moeten geven, maar hun zinderende passage op Rock Werchter was naar verluidt minstens even goed.
Op Pukkelpop was ook The Haunted Youth niets minder dan verbluffend, en hoewel de postpunkers van Fontaines D.C. toen nog een oefenmatch leken te spelen, veegde hun verschroeiende doortocht in Vorst Nationaal alle twijfel van tafel. En dan was er nog de eucharistie van Nick Cave & The Bad Seeds, die het voltallige Sportpaleis gewillig uit hun hand lieten eten.