Na de vette jaren van de Avengers-cyclus, volgden voor de Marvel Studios een aantal beduidend magerder jaren. Niet alleen de fans begonnen te morren, maar het publiek in zijn geheel begon af te haken en het MCU keek warempel tegen een aantal heuse flops aan. Plots was het niet meer mogelijk zomaar gelijk welke nevenfiguur te laten opdraven in een van de vele nieuwe films die maand na maand op de kijker werden losgelaten (ook het concurrerende universum liep op dat vlak recent nog maar eens een blauwtje met Kraven the Hunter). Evenmin zaten aficionado’s nog te wachten op eindeloze spin-offs in televisiereeksen die vaak vooral dienden om zijpersonages voor te bereiden op een filmverschijning.
Er werd even gas terug genomen, het aantal releases beperkt en de lopende projecten nog maar eens goed tegen het licht gehouden. 2025 moet het jaar van de wederopstanding worden en Captain America: Brave New World mag de spits afbijten. De ‘captain’ is uiteraard een prominente figuur in het MCU, ook al is dat dan nu in een nieuwe incarnatie. Anthony Mackie nam de fakkel over (daarvoor moet u wél nog de reeks The Falcon and the Winter Soldier gezien hebben) en mag nu het kwaad bestrijden. Dat is er ditmaal in de vorm van een schimmig complot dat het presidentschap tekent van voormalig generaal Thaddeus ‘Thunderbolt’ Ross (Harrison Ford die wijlen William Hurt vervangt).
Voor dit alles werd afgestapt van de tactiek om ‘auteurs’ los te laten op superheldenfilms. Dat leverde op een halve uitzondering na – Sam Raimi voor Dr. Strange in the Multiverse of Madness – immers vooral mislukkingen op. Regisseur Julius Onah is dan ook een onbeschreven blad – zijn enige echte voorgaande wapenfeiten zijn The Cloverfield Paradox en het in Europa niet eens in de zalen uitgebrachte Luce – en in eerste instantie doet hij wat er van hem verwacht wordt: zich aanpassen aan de huisstijl van Marvel. Dat gezegd zijnde, vooral in Luce toonde Onah dat hij best wel een aardig oog heeft voor compositie en dat talent laat hem hier niet helemaal in de steek: er zitten in Brave New World een aantal fraaie shots die op zichzelf meer te bieden hebben dan alles wat het MCU de afgelopen twee jaar op ons losliet bij elkaar geteld. Onah wordt ook wel geholpen door het materiaal dat meer een spionagethriller is dan een echte superheldenprent. Het is allemaal donkerder, somberder en vooral meer ingetogen. We kijken naar opbouw en intrige, meer dan naar onnozele actie, en daardoor krijgt die schaarse actie zoals in de redelijk geslaagde finale, wat meer uitstraling.
Het maakt van Captain America: Brave New World niet écht een goede film – zo is het overdreven sentiment vaak ondraaglijk – maar dit is de eerste Marvel-film in lange tijd die ten minste een heel klein beetje het bekijken waard is.
